Binnen een maand wisten Eliza en Teodor uit Roemenië het zeker: wij blijven hier. Sinds februari zijn ze via een uitzendbureau aan het werk in de logistiek. Nu wonen ze nog in een chalet in het pas gebouwde migrantenpark naast McDonald’s, maar dat gaat snel veranderen. De twee zoeken een eigen huurhuis en doen er alles aan om een volgende stap te zetten: zij wil als verpleegster aan de slag, hij in de techniek. Eliza droomt al van kinderen en wonen in een dorp. Roemenië is steeds meer verleden tijd.
‘Dit ís het voor ons, wij blijven hier’, zegt Eliza Ilie (23), die één en al enthousiasme is over de stap die zij en haar vriend Teodor Grigoruta (31) begin dit jaar hebben gezet. Directe aanleiding voor hun vertrek uit Roemenië was het berichtje dat Teodor de dag voor Kerstmis op zijn telefoon kreeg van zijn baas: je bent niet langer nodig. Voor Eliza, die net begonnen was aan haar eerste baan in de verpleging, was het de druppel: wegwezen.
300 euro minimumloon
Het leven in Roemenië was voor beiden geen pretje. ‘Ik heb aan de universiteit International Relations gedaan’, vertelt Teodor in het Engels, ‘maar zonder connecties in de politiek krijg je daarmee geen werk.’ Eliza: ‘En wij willen niet meedoen aan dirty politics.’ Teodor doet na zijn studie allerlei baantjes: werken op een pompstation, etenswaren verkopen aan winkels, kozijnen zetten. ‘Het minimumloon in Roemenië is 300 euro’, vertelt Teodor. ‘Maar veel dingen in de winkel zijn duurder dan in Nederland. Dus hoe kun je dan fatsoenlijk leven?’ Twee keer gaat hij daarom als arbeidsmigrant naar het Westen: ruim anderhalf jaar werkt hij in België in de isolatietechniek en daarna nog een keer in Duitsland: specerijen inpakken. Sinds ruim anderhalf jaar is Teodor samen met de acht jaar jongere Eliza, die in die jaren haar opleiding tot verpleegster afrondde en afgelopen november in Roemenië haar eerste baan in een ziekenhuis kreeg. ‘Ik werkte daar ook voor € 300’, vertelt Eliza. ‘En dan moet je ook nog geen acht uur per dag, maar tien of twaalf uur werken!’ Tot aan het ontslag van Teodor waren ze nog serieus van plan het samen te proberen in Roemenië, maar na die dag voor Kerstmis brak er iets. Vooral Eliza raakte verbitterd over de hele situatie in haar land: de lage lonen, de politiek, hoe er met de natuur wordt omgegaan; zeker in Oost-Roemenië, het armste deel van het land (Eliza: ‘Not a happy place’). Het was genoeg geweest.
Zalando en Nike
Ze besloten samen als arbeidsmigrant naar het buitenland te gaan. Eliza: ‘Voor mij was het prettig dat Teodor wat ouder is en al veel ervaring heeft.’ Op zoek naar werk zagen ze een advertentie van uitzendbureau Otto. Sinds februari werken ze nu alle twee bij een logistiek bedrijf in Eindhoven dat kleren en schoenen verzendt voor merken als Zalando en Nike: retourzendingen controleren. Eliza: ‘We willen sowieso iets dat we samen konden doen. Voor nu bevalt het werk goed. Onze baas is tevreden en wil ons graag houden. Hij is een heel aardige man die ons ook helpt met zaken buiten het werk. In oktober verwachten we een vast contract te krijgen. Van daaruit is het gemakkelijker uitkijken naar ander werk, want we willen doorgroeien.’
Eigen huis
De parkeerplaats staat vol op het eind vorig jaar geopende migrantendorp waar Eliza en Teodor nu ruim een half jaar wonen. Veruit de meeste nummerborden uit Polen, maar ook enkele ook Roemenië, Bulgarije en Litouwen. Van Otto kregen ze de helft van een chalet toegewezen. Keurig allemaal, maar -en Eliza gaat even wat zachter praten- het klikt niet zo goed met de twee medebewoners in
de andere helft van hun chalet. Ze hebben behoefte aan privacy en willen weg van het chaletpark. Daarom zijn ze hard aan het sparen en aan het uitkijken naar een eigen huis. Binnenkort hopen ze uitsluitsel te krijgen over een huurwoning in Helmond.
Verpleging
Op zichzelf wonen, en dan de volgende stap: ander werk vinden dat beter aansluit op hun ervaring en kwaliteiten. Eliza wil in de verpleging gaan werken. Met haar Roemeense papieren moet ze nog anderhalf jaar parttime bijscholen om ook hier als verpleegkundige aan de slag te kunnen. Het is daarom nu zaak om snel Nederlands te leren. De dag na het gesprek gaat ze voor het eerst naar het Taalcafé in Maasbree. Tot haar spijt heeft ze weinig aan de Nederlandse lessen op het park, omdat die vooral op de Poolse bewoners is gericht. Talent voor taal heeft ze zeker, want ze spreekt moeiteloos Engels. Teodor zou graag weer iets doen in de isolatietechniek of iets met auto’s, want hij is best handig. ‘Teodor is te bescheiden’, vindt Eliza. Zelf kan ze niet wachten om stappen te maken, voorúit te gaan. Met een gelukzalige blik op haar gezicht droomt ze al hardop over een huis, kinderen en wonen in een gewone woonwijk. Teodor glimlacht: ‘Tsja, ze is nog maar 23. Zó snel gaat dat niet.’
Positief
Hoezeer hun besluit om hier te blijven vaststaat, bleek onlangs nog. Allebei moesten ze voor papierwerk even naar Roemenië. Teodor: ‘Na een week wilden we al terug. We hadden niks te doen, het kostte ons alleen maar geld. We wilden verder met ons nieuwe leven. Eliza: ‘Ik droomde elke nacht van Nederland.’ Eliza vindt het leven hier zóveel beter: ‘Romania destroys itself. In Nederland heb je echte kansen, kun je vrij leven, zonder zorgen over wat je moet eten en wat je moet doen om geld te krijgen.’ Ze vertelt ook vol verbazing hoe vriendelijk en behulpzaam mensen hier zijn: van een opticien die gratis haar bril repareert tot een willekeurige Maasbreenaar die hen op hun eerste dag hier met de auto naar een supermarkt brengt. ‘I’m impressed about Dutch people.’ Teodor: ‘We voelen ons welkom.’
